Dinsdag 18 augustus was de dag die bij 5 mannen en 1 vrouw al geruime tijd stond geblokt t.b.v. een sportieve uitdaging : Maratona dles Dolomites. Harm, Carlo, Harold, Jeroen, Alwin en ik hadden in de weken ervoor tijdens onze vakantie op verschillende locaties in Italië, voldoende hoogtemeters gemaakt om deze tocht te kunnen volbrengen. Alwin liet ons tot op het laatste moment in spanning of hij wel aan de start zou verschijnen. Een dag van tevoren boekte hij alsnog een overnachting op onze locatie boven op de Passo Campolongo.
Dit betekende een klein Nederlands feestje in de Italiaanse Dolomieten. Familie is belangrijk in Italië, in totaal waren we met zo’n 20 personen. Genoeg supporters en ondersteuning!
Wat kan er dan nog mis gaan?: goede locatie, voldoende hoogtemeters in de benen, prettig gezelschap, fietsen in orde... Toch hebben we op één heel belangrijke factor geen invloed, namelijk het weer. Zo prachtig en afwisselend grillig de Dolomieten zijn, zo ook het weer….
De dagen ervoor was een afwisseling van beetje zon, kou (12 graden) , stortbuien en onweer. Voor D-day waren de voorspellingen niet erg hoopvol. Weeronline en alle apps voor de bergen draaiden overuren op onze telefoons. Gezamenlijk probeerden we positief te blijven en elkaar moed in te spreken. In veel hoofden klonk echter ook een stemmetje dat een tocht van 138 km met 4190 hoogtemeters in kou en regen, vragen is om moeilijkheden.
Na een onrustige nacht, met regelmatig een bezoek aan het toilet gaf de wekker dan eindelijk 5.30 uur aan en .... droog weer! Ook de vooruitzichten waren redelijk goed; het zou tot net na het middaguur droog blijven. Na een stevig ontbijt stonden we een uur later klaar voor vertrek. Met 6 graden en boven 0 daalden we af naar onze eerste beklimming. Prachtige vergezichten, een opkomende zon op de ruige bergtoppen van de Dolomieten: wat kan een mens genieten! Het ritme zat er al snel in.
Bij meerdere beklimmingen voelden we ons letterlijk in de wolken die in de dalen bleven hangen. Na de stevige Passo Giau (9,9 km lang en 9,3% gem.) stonden in het dal een aantal van onze supporters te wachten met een heerlijke pastamaaltijd. Voldoende stimulans en koolhydraten om onze tocht voort te zetten. De beklimmingen volgden elkaar in snel tempo op. Tijdens deze tocht ga je of omhoog of omlaag. Vlakke stukken hebben we niet gezien.
Helaas eisten deze kuitenbijters bij 2 mannen hun tol: Alwin hield het na ongeveer 2/3 van de tocht voor gezien en een 15 km later besloot ook Harm dat hij beter op zijn hoogtepunt kon stoppen.
De 4 overgebleven "diehards" hadden nog een paar colletjes voor de boeg. Dat we die niet cadeau kregen bleek al snel toen het er op de één na laatste klim met bakken uitkwam. Vervolgens is afdalen ook een stuk minder prettig. We weten nu hoe het voelt om op een nat wegdek met samengeknepen billen, vierkant de bochten door gaan. Het mooie was dat een grote regenboog ons vergezelde en in de verte zagen we de pot met goud al blinken. Gelukkig ieder veilig beneden en in het dal scheen de zon alweer. Even opwarmen op een terras onder het genot van een cappuccino om vervolgens de laatste klim van de Passo Campalongo naar ons hotel in te zetten. Onder luid gejuich en applaus van onze aanhang konden we na een kleine 8 uur op het zadel te hebben doorgebracht, finishen!

Ieder van ons kan terug blikken op een mooie, gezellige en sportieve belevenis. Voor degene die van klimmen houdt een echte aanrader. Ik ga hem van mijn bucketlist halen.

Op naar de volgende uitdaging, suggesties zijn van harte welkom!

Jolanda Megens

 ---  Voor alle foto's in groter formaat klik of tik (boven) op de eerste foto en stap verder door rechts op de geopende foto te tikken---