Marmotte 2004

De Marmotte 2004, de ultieme uitdaging.

"pain is temporary, quitting last forever!"

Het moest er eens van komen de Marmotte fietsen. Eén van de grootste uitdaging die je als wielertoerist kunt aangaan.

De Marmotte is een cyclosportieve prestatietocht waaraan iedereen kan deelnemen. Het heeft het karakter van een wedstrijd. Er is verzorging onderweg en het verkeer wordt geregeld door de organisatie. Alle deelnemers vertrekken op hetzelfde tijdstip en als je binnenkomt wordt je tijd geregistreerd. Afhankelijk van je leeftijd en de gereden tijd kun je goud, zilver of brons halen. De af te leggen afstand is 174 Km en er moeten 4 cols beklommen worden met in totaal 5000 hoogtemeters.

We hadden via de reisorganisatie En-Route al in november ingeschreven voor deze tocht. Met gemiddeld 5000 trainingskilometers in de benen vertrokken 4 leden van onze vereniging te weten, Addo Hammen, Herman Huismans, Ben Verstegen en ondergetekende, Mari van Nistelrooij, op zondag 27 juni naar Bourg d'Oisans. Gelegen aan de voet van de Alpe d'Huez waar we op een camping in een appartement verbleven. Met als doelstelling het uitrijden van de Marmotte. We zijn bewust een week voor de tocht vertrokken om nog wat te trainen op de cols en te wennen aan de temperatuur.

We hadden onszelf een strak programma opgelegd. Op maandag t/m woensdag zou er nog intensief getraind worden. Op donderdag en vrijdag vooral rusten om zaterdag volledig fris te kunnen beginnen aan de tocht. De gehele week mocht ondergetekende die als kok was gebombardeerd pasta gerechten serveren om aan voldoende koolhydraten te komen. En de moeilijkste opgave tijdens zo'n week in de bergen waarbij toch het vakantie gevoel overheerst; weinig alcohol.

Maandag 28 juni.
Herman zou deze week als toerleider fungeren omdat hij hier twee jaar geleden ook gefietst had. Hij had diverse cols in het verschiet om ons voor te bereiden op de koninginnenrit. Vandaag stonden er twee cols op het programma. De col de la Morte en col d' Ornon. De eerste col werd vrij goed genomen alhoewel het de eerste van deze week was, dus het was toch behoorlijk wennen. echter de tweede was qua stijging erg verraderlijk en langer dan we verwacht hadden want dit was toch de makkelijke kant! En daarbij eiste de hitte bij Ben en mij zijn tol, want de temperatuur was inmiddels gestegen tot boven de 30 graden, dus ruim 10 graden warmer dan wij in Nederland gewend waren.

Dinsdag 29 juni.
Vandaag zouden we naar Vaujany fietsen, een behoorlijk steile klim maar niet al te lang, daarna weer afdalen en via Villard Reculas richting Alpe d`huez . Eenmaal bovengekomen in Vaujany even gestopt en wat gegeten, terwijl we daar stonden zagen we een bordje Col du Sabot staan. Herman had wel eens van deze berg gehoord maar wist ook niet hoe lang de beklimming was en waar deze weg naar toe zou leiden. We besloten om het er toch maar op te wagen en aan de beklimming te beginnen.
Het viel wel op dat het hier erg rustig was, het enige wat we zagen op de weg waren wat verdwaalde koeienvlaaien. De weg werd steeds smaller en we dachten de weg zal dadelijk wel overgaan in een onverharde weg en dan kunnen we mooi omdraaien. Maar de weg werd steeds steiler en bleef verhard. Na een aantal slingerende bochten te hebben genomen bereikte we plotseling de top, Addo lag al languit in de berm op ons te wachten. Boven lag nog behoorlijk wat sneeuw, volgens een bordje zaten we hier op een hoogte van 2100 m. Het bleek dat we ongeveer 10 km afgelegd hadden met een gem. stijging van 9%. Het was een doodlopende weg dus we daalden rustig af want her en der lag nogal wat grind op de weg. Beneden aangekomen vervolgden we onze weg richting Alpe d`huez via Villard-Reculas, deze beklimming is langer dan de bekendste beklimming naar de Alpe, dus we dachten dat hij wel niet zo zwaar zou zijn, dat viel dus wat tegen maar in het tweede stuk zit nog een korte afdaling zodat we in Huez uitkomen ongeveer 4 km onder de top van de Alpe d`huez. We besloten om nu ook maar helemaal naar boven te rijden om zodoende alvast een stukje voor de klimtijdrit van morgen te verkennen.

Woensdag 30 juni, Klimtijdrit Alpe d'Huez.
Even infietsen om daarna aan een klimtijdrit te beginnen. Herman wilde zijn PR verbeteren. De start is bij het spandoek. Addo is al snel uit het vizier verdwenen en we zouden hem pas boven weer terug zien. Herman reed constant op ongeveer 100 meter voor Ben en mij. Tot aan bocht 3 waar de afstand groter werd. Ik probeer het gat dicht te rijden en sla daarbij een gat met Ben. Maar ik moet het snel weer afgeven. Ben komt over mij heen en in zijn wiel rijdend komen we over de finish. Deze ligt aan het eind van de winkelstraat bij het viaduct. Herman verbeterde inderdaad zijn PR met een paar minuten. De rest was ook dik tevreden met hun gereden tijd en het gaf ons allen een stuk zelfvertrouwen.

Addo en Mari tijdens de klimtijdrit op de Alp d'Huez.

Uitslag klimtijdrit Alpe d'Huez
Addo Hammen	0.56 h
Herman Huismans	1.04 h
Ben Verstegen	1.05 h
Mari van Nistelrooij	1.05 h

Donderdag en vrijdag.
Op donderdag een hersteltraining gedaan. Rustig Deux Alpes opgereden boven koffie gedronken en weer afgedaald. Of dit een hersteltraining was betwijfel ik want we hadden er ruim 1000 hoogtemeters op zitten (te vergelijken met 3x een rondje in Berg en Dal) en ruim 3 uur fietsen. Op vrijdag onze startnummers opgehaald en met de auto de route van zaterdag verkend omdat er een aantal verraderlijke tunnels inzitten. Onderstaande foto is gemaakt op de top van de Galibier.

Zaterdag 3 juli, De tocht.
Om 5.30h loopt de wekker af geslapen hebben we niet veel. Wel heeft Herman in zijn slaap de tocht al gereden. Maar vandaag moet het dan gebeuren de tocht waar we ons al een behoorlijke tijd hebben op voorbereid. Een afstand van 174 Km en 4 Cols die we moeten beklimmen met totaal 5000 hoogtemeters. Na een stevig ontbijt zit Addo al om 6.30h kant en klaar op de hoek van z'n bed hij is niet meer te houden. Om 7.00h staan we dan bij een temperatuur van 8 graden celsius midden in het dorp in ons startvak. Waar we even later met keiharde opzwepende muziek worden uitgeschoten.
Er wordt stevig doorgereden naar de eerste Col van de dag, de Croix de Fer. Addo is inmiddels allang uit het zicht verdwenen en rijdt volle bak richting de eerste berg, hij moet wel want hij moet een klein half uur sneller rijden dan wij drieën om goud te halen en dat was zijn doel. Herman had ook een schema in zijn hoofd om misschien goud te kunnen halen. Hij had nl. 2 jaar geleden de Marmotte al eens gereden tijdens zijn vakantie, maar dan zonder de Alpe d`huez. Zijn totale fietstijd was toen 7u45 dus hij zou nog 1,5 uur over hebben om de alp te beklimmen en goud te halen.
Tijdens deze klim van 30 km lang breekt al gauw de zon door en wordt de temperatuur al wat aangenamer. Het is zaak om rustig aan te beginnen wil je de eindstreep halen dus met een lage hartslag fietsen. Het is een aardigheid om rond te kijken naar wat er allemaal meefietst in dit internationaal deelnemersveld. Waarbij een stel Italianen in hun bonte kleding het meest opvallen. Met een tussenpauze van enkele minuten bereiken we de top. In de lange afdaling van de Croix de Fer brengt niet iedereen het er goed van af. Er ligt een deelnemer op de weg, één van de ziekenwagens die op het parcours zit komt al snel tegemoet. In de afdaling zien we op enkele plaatsen nog meer gewonden liggen en dalen rustig af. Op het gedeelte met vals plat van zo`n 15 km tot de Telegraph proberen we een groepje op te zoeken om toch nog enigszins te herstellen want de volgend berg dient zich al weer aan.

De volgende col is de Telegraph. Deze loopt lekker en we zijn voor ons gevoel dan ook snel boven. Herman zit hier met 4,5 uur precies op zijn schema.
We mogen weer een stukje afdalen tot in Valloire. Hier tref ik Herman bij de bevoorrading waar we de bidons vullen en wat eten. Ongeveer tegelijkertijd vertrekken we naar de Galibier met 2600 meter de hoogste col van vandaag. Dit is ook meteen de mooiste maar ook de zwaarste hier vallen de eerste slachtoffers. Hoe hoger we komen des te meer moeten van hun fiets af. Ik merk zelf dat ik vaker uit het zadel kom om mijn rug te ontlasten. Langzaam tel ik de kilometers naar de top af. Wetend dat de col hierna, de Alp d' Huez vergeleken met deze 'niets voorstelt' en als we aan de Alp d'Huez beginnen dan maken we hem ook af, hoelang het ook gaat duren.

Ben en Herman zwoegend naar de top van de Galibier.

Herman zit inmiddels in de afdaling al te dromen van goud. Op de top van de Galibier is het niet echt warm en voor de lange afdaling schieten we dan ook een jack aan. Deze afdaling is ongeveer 45 km lang en niet erg steil en met forse tegenwind kun je dus niet echt hard fietsen, bovendien zaten er onderweg nog 2 korte klimmetjes in die het ritme braken.
Precies op schema bereikte Herman de voet van de Alpe d`huez waar de publieke belangstelling groot is. Hij besloot om nog een bidon te vullen en een plaspauze in te lassen en vertrok voor de finale richting de top. Als ik na flink wat gegeten heb aan de finale begin wordt ik nog aangemoedigd door de buurvrouw van de camping. Hier begint de ware slijtageslag. Velen staan over hun stuur gebogen sommigen kotsend. Of ze zitten op het muurke voor zich uit te staren. Het doet ondertussen overal pijn, rug, schouders, nek, zitvlak maar het zicht is nog helder dus we gaan door. Het zal ongeveer halverwege de klim zijn als Addo al naar beneden komt hij herkent mij en moedigt me aan. Hij is in de veronderstelling dat ik nog binnen de limiet voor goud kan blijven. Herman heeft het moeilijk, de eerste paar kilometer zijn het steilst en het ging voor geen meter, hij dacht bij zichzelf na 4 km wordt het minder steil en dan zal het wel beter gaan. Maar het bleef tot boven toe afzien want de pijp was helemaal leeg. Afstappen mocht niet want dan zou het goud in gevaar komen. Hij passeerde de finish na 9u14 ruim voldoende voor goud dus. Even later kom ik boven, shirtje glad strijken en dan de mat over die voor mij een gereden tijd van 9u23 registreert, 8 minuten buiten de limiet voor goud. Ben zou er 16 minuten te lang voor onderweg zijn. Maar we zijn dik tevreden met zilver. We hebben onze doelstelling ruimschoots gehaald.
We hebben hem!

De gereden tijden bekijkend heeft Addo een zeer goede prestatie weggezet mede dankzij de buurman (van de camping). De gehele week was hij bij iedere klim al een stuk sneller boven dan wij. Maar de tijd die hij gefietst heeft is een extra vermelding waard. Van de 6000 deelnemers die er gestart zijn heeft hij een 362e positie bereikt in het algemeen klassement. Klasse!

Het hoogteprofiel van de tocht.(grafiek: Frank van Hattem)

Uitslag Marmotte 2004
Nummer	Naam	Cat.	Positie:			Bruto gereden tijd:
Nummer	Naam	Cat.	Algemeen	Cat.	Nederlanders	Bruto gereden tijd:
1225	Addo Hammen	D	362	156	103	7:49
559	Herman Huismans	E	1648	542	474	9:14
560	Mari van Nistelrooij	E	1901	644	563	9:26
561	Ben Verstegen	E	2024	680	602	9:34
5748	Frank van Hattem	E	2983	1033	938	10:33

De gereden tijden van de leden. Frank verbleef een aantal dagen in ons appartement.

Van de 6000 die gestart zijn hebben er ongeveer 4400 de streep op de Alp d'Huez gehaald. Onderstaand lijstje geeft aan hoeveel finishers er per land waren. Naast deze waren er ook nog een handvol Noren en Polen die meededen. Wat opvalt is hoe populair de tocht bij de Nederlanders is.

Finishers per land:
1573	Nederlanders	140	Spanjaarden
1203	Fransen	117	Engelsen
735	Belgen	49	Zwitsers
255	Denen	40	Duitsers
242	Italianen

Tot slot
De gehele week staat Bourg d'Oisans en omgeving in het teken van deze tocht. Overal waar je in de omgeving fietst zie je renners. We hebben dan ook een prachtige en gezellige fietsweek met ideaal fietsweer gehad in de Franse Alpen. Met als hoogtepunt natuurlijk het uitrijden van de tocht.
Het vergt behoorlijk veel tijd om te trainen voor deze tocht en ik besef dat niet iedereen dit kan combineren met zijn gezinsleven. Maar als je ooit in de gelegenheid bent is het een evenement wat beslist de moeite waard is.

Herman Huismans: grafieken & tekst.
Mari van Nistelrooij: research & tekst.

Meer info over de Marmotte: http://marmotte.bizland.com/