Het ging eigenlijk wel lekker met het fietsen, heel lekker zelfs. Al een hele tijd kwamen de mannen niet meer volledig afgepeigerd thuis van een clubrit van pakweg 120 kilometer. Het werd tijd om te gaan zoeken naar een nieuwe uitdaging.
Zo werd er tijdens een avondje bier drinken het idee geopperd om La Marmotte te gaan fietsen. Zonder enig idee te hebben van wat het eigenlijk inhield, zeiden alle vijf de vrienden zonder twijfel “JA!”. Na wat onderzoek werd er (heel verstandig) besloten om de route over 2 dagen te verdelen. De voorbereiding kon beginnen.
Er werd niks aan het toeval overgelaten: Er werden trainingsschema's samengesteld, niet-te-pruimen Bietensap en groentensmoothies gedronken, 10 kilo overtollig vet afgestoten, geen alcohol meer gedronken en zelfs door een enkeling een (iets te dure) nieuwe fiets aangeschaft.
Omdat het weer het na het wegseizoen het niet altijd toeliet om buiten te fietsen, kochten de mannen allemaal een Tacx. Er werden soms tot wel 3 uur lange trainingen op gedaan! (waarschijnlijk is het fijner om met je achterste ondergedompeld te worden in een bos brandnetels en afgeblust te worden met een kokend mengsel van pekel en azijn...). Het zelfvertrouwen groeide en werd er toch maar besloten om La Marmotte in 1 dag te fietsen. La Marmotte: voor niet-fietsers slechts een onbekende naam die ze doet denken aan een klein schattig knaagdiertje, maar voor wielrenners een angstaanjagend begrip. La Marmotte is een fietstocht door de Franse Alpen, waarbij 4 cols, 5000 hoogtemeters en 174 kilometers overbrugt dienen te worden.

Op 20 juni, de dag van vertrek, werden twee auto's volgepropt met uit elkaar gehaalde fietsen, kratten vol met fietskleding en kilo's energierepen en gelletjes. De overgebleven ruimte werd ingenomen door de mannen zelf. Het was een flink eind rijden naar Le Bourg d'Oisans en om niet helemaal gebroken aan te komen bij het appartement, hadden de jongens maar een hotelletje geboekt in Mâcon, een kleine 3 uur rijden van de eindbestemming.

De volgende dag, bij aankomst in het appartement in Le Bourg d'Oisans, werden de fietsen in rap tempo uitgeladen en in elkaar gezet om direct een opwarmertje te gaan doen voor de volgende dag.
Tijdens het opfietsen van de Col d'Ornon werd het de vrienden al snel duidelijk dat ze zich in een bijzondere omgeving bevonden. Tijdens de beklimming van 11 kilometer, met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,8%, werd er volop genoten van de prachtige uitzichten, het mooie weer en het ijzersterke gevoel in de benen. Als dit een voorbode was voor de volgende dag, dan zou La Marmotte een “makkie” worden.

Zaterdagmorgen 22 juni, ging bij sommige de wekker, maar de meeste waren al wakker. Er hing een gezonde spanning in het appartement. Gezamenlijk ontbijten, nog een laatste overleg hoeveel reepjes en gelletjes mee te nemen en dan was het zover.
Buiten was het bewolkt, maar wel droog. Bas had de voorgaande weken, als een ware Piet Paulusma, vrijwel alle weerapps van Nederland en Frankrijk goed in de gaten gehouden. “Als we een beetje geluk hebben, houden we het merendeel van de dag droog”, klonk het hoopgevend.


De start was inderdaad droog, maar dat duurde niet meer dan 200 meter. Het begon steeds harder te regenen en tegen de tijd dat het met bakken uit de lucht kwam, hadden de mannen hun regenjacks al aan. Eenmaal aangekomen bij de eerste klim van de dag, Col du Glandon, konden de regenjasjes alweer uit. De gebeden waren gehoord en de wolken en regen hadden plaatsgemaakt voor blauwe lucht en een stralend zonnetje. Fijn, want de Glandon is een lange klim van 25,6 kilometer met een stijgingspercentage van 4.6%. Een lekkere opwarmer, zoals vooraf werd gedacht. Maar niets bleek minder waar. Vanwege de de onverwachte vlakke stukken en zelfs een steile afdaling, was het vooraf geschetste plaatje van 4,6% gemiddeld, een illusie. Niks lekker naar boven peddelen, niks je hartslag onder 150 houden en al helemaal niet “sparen” voor de rest van de dag. De weg liep geregeld stijl omhoog, met percentages ruim boven de beloofde 4,6%.
De uitzichten tijdens de klim maakte alles goed. En met een brede glimlach op de gezichten werd de top bereikt.

Na een welverdiende afdaling werd aan de beklimming van Col du Télégraphe begonnen (11,4 km met 7,3% gemiddeld). Als voorloper van Col du Galibier, was de Télégraphe op papier “goed te doen”, maar na een paar honderd meter kon er al worden vastgesteld dat bergop fietsen toch echt niet 'op papier' wordt gedaan. Ondertussen was de warmte van de zon een extra energievretende factor. Al zwoegend werden de kilometers weggetrapt en hoe hoger de mannen kwamen, des te koeler leek het te worden. Dit leek niet alleen zo, dit was ook zo. Eenmaal op de top aangekomen was het flink afgekoeld en waarschuwde de bliksem boven de diverse bergtoppen om hun heen, voor het komende slechte weer. Bij 'Fort du Télégraphe' (een zeer matig Frans eetcafé) dan maar even schuilen. Hadden de heren gelijk de gelegenheid om degene die het nodig had, te voorzien van wat morele steun en een stokbroodje gezond. Want de eerste twee beklimmingen vielen toch zwaarder dan verwacht.

Nadat er weer voldoende energie in het lijf zat en de koppies weer vol goede moed, werd de afdaling ingezet richting Col du Galibier. De weg naar beneden werd bibberend afgelegd. Niet vanwege angst voor de hoge snelheden, maar vanwege de ijzige kou. De temperatuur was namenlijk door de enorme regenbui die gevallen was, gedaald naar zo'n 7°C. Snel afdalen en hopen op beter weer. En dat kwam er. Alsof er een knop werd omgezet, veranderde het weer al gauw in heerlijk zomers fietsweer. Regenjacks, arm- en beenstukken weer uit en door met de volgende uitdaging. En wat voor één... Col du Galibier, de meest gehate en meest geliefde beklimming bij wielrenners. Wat betreft gemiddeld stijgingspercentage is het allemaal niet zo schrikbarend, “slechts” 7%, maar in de laatste 9 kilometer komt het nergens onder de 9%. Tel daar de ijle lucht door de hoogte nog eens bij op en Voilá, je gaat helemaal stuk. Desondanks bereikte ze alle vijf toch weer de top, die zich op 2642 meter hoogte bevindt. Er was ontlading en er vloeide zelfs hier en daar een traan. “Komt vast door de ijle lucht” riepen Bas en Ferry synchroon.
Er werd even de tijd genomen om te genieten van het adembenemende uitzicht en wat foto's te schieten voor thuis, want hoe ga je ze anders uitleggen wat je daar gezien hebt

De afdaling van de Galibier was een cadeautje met een gouden strik. 50 kilometer lang liep de weg naar beneden. Halverwege de afdaling werd er nog sterk getwijfeld, water kopen of hopen dat er in het dal ergens een kraantje “gratis” bergwater te vinden is. En als echte Hollanders gingen ze voor de goedkoopste variant. Al snel kregen ze daar spijt van, want er was in de hele afdaling geen kraantje meer te bekennen. Het laatste, vlakke stuk richting de laatste klim van de dag, werd er dan ook af en toe gemopperd en gevloekt. De redder in nood bleek de camping aan de voet van Alpe d'Huez. Het moet er lachwekkend hebben uitgezien; vijf sprietjes met lege bidons, op ongemakkelijk lopende schoentjes, op zoek naar water. Godzijdank werd de “heilige bron” gevonden en werden de bidons gevuld, de overgebleven reepjes en gelletjes verdeeld en kon er eindelijk begonnen worden aan de volbrenging van La Marmotte.

Alpe d'Huez, de Nederlandse berg, met z'n 21 bochten en moordende stijgingspercentages.
“De eerste 5 bochten zijn het steilst, daarna vlakt het wat af”, werd er hoopgevend geroepen. Maar het verschil tussen 10% of 9% kun je nauwelijks afvlakken noemen. Het was werken en zwoegen, de benen liepen (nog) voller en de koppies leeg. Het was heet en er was geen zuchtje wind te bekennen wat enigszins voor verkoeling had kunnen zorgen. En daar waar ze vol goede moed aan het begin van de dag waren begonnen aan La Marmotte, gingen er nu gedachten door het hoofd als: “Afzien is genieten!?” en “Dit nooit meer!!!!”of “Wat zou mijn fiets nu nog opleveren op Marktplaats?”. Langzaam kwam de finish dichterbij en telden ze de bochten af. Er was vooraf besloten om met z'n allen over de finish te gaan, dus er werd op elkaar gewacht. Nog even wat hoogtemeters tussen de hotels en appartementen erbij snoepen en dan zou daar ergens de finish moeten zijn... Maar zoals het bij de andere bergen wel het geval was, ontbrak het hier aan een echte “top”, maar dat mocht de pret niet drukken. Alle vijf hadden ze La Marmotte volbracht!

Was het zwaar? “Ja!”. Hadden ze in de voorgaande maanden voldoende kilometers gemaakt? “Nee!”. Hadden een toptijd neergezet? “Niet echt...”. Maar de broederschap die gaandeweg was ontstaan, had er toe geleid dat ze met z'n vijven over de eindstreep kwamen.
THEY DID IT...TOGETHER!!!

Ferry van Reede
Jordi van Wanrooy
Gerwim de Bruin
Robert van der Heijden
Bas Dirken